Koorleden die schrijven

24 februari 201017 januari 2020
door webmaster

13 jaar lid.

Toen 13 jaar geleden Klaas Venneker tegen mij zei dat ik op maandag naar Volendam kon komen, had ik in eerste instantie geen idee waar hij het over had. Hij had nl. iets van 2 maanden eerder gevraagd of er dames sopranen waren die bij het VOK wilde zingen. Ik zat in die tijd bij Operettevereniging Caecilia in Noord-Scharwoude, waar Klaas ook voor stond. Er gingen heel wat kriebels door mijn lijf. “Ik zing niet voor hoor, zei ik, je kent mijn stem.” Nou dat was ook niet nodig. In die tijd zaten ook Nel Beemsterboer en haar dochter Ria op het koor en daar kwam ik naast te zitten, dat was fijn, want die kende ik van de operette. In eerste instantie dacht ik; dit wordt niks, Italiaans zingen en noten lezen. Dat had ik allebei nog niet gedaan.

Ik heb ooit klassiek gitaarles gehad, dus dan verwacht je dat er wel iets van is blijven hangen, maar helaas. Inmiddels is er veel geleerd en kan ik aardig meekomen. Het warme gevoel wat ik de afgelopen jaren heb ervaren is enorm, vooral toen mijn man is overleden ben ik heel goed opgevangen en zijn er vrienden bijgekomen. Sinds 3 jaar is er weer een nieuwe man in mijn leven en die wordt ook goed ontvangen op het koor. Het meest geniet hij als tijdens een van onze reisjes de mannen aanheffen met het lijflied Von meinen Bergen. Dus mannen laat je horen in ons aankomend reisje naar Rome. Het bestuur wil ik een pluim geven voor al het werk wat zij verrichten, zeker nu voor Rome. Wat een eer om in het Volendams opera koor te zingen.

Een muzikale groet van Dita Vis-Roodhart.

26 mei 2007

EEN BLIJ NIEUW LID VAN HET VOK

Begin dit jaar nam ik de grote stap, aangemoedigd door Gudy van den Hogen, om het toch maar te proberen. Gaan zingen voor het Volendams Opera Koor. Liep al een aantal jaren met die gedachte. Zag de groep overal verschijnen, ook op televisie. En zei dan altijd: op zo’n manier maak je nog eens wat mee. Een beetje artiest zijn. Hoe kom ik erbij! Natuurlijk met de bekende “nieten” in mijn hoofd. Zouden we wel worden opgenomen in de groep want het zullen wel kliekjes zijn na al die jaren. Zou ik de Opera muziek wel mooi vinden. Worden mijn “zangtalenten” wel geaccepteerd? Al bij de eerste ontmoeting, gingen de kippenvellen over mijn rug. Het lijkt wel een prachtig instrument als de boel aan het zingen slaat. En wat voelde ik me welkom. Onze stoelen stonden klaar, de mappen met muziek erop en de “buren” zingen in onze oren en geven aanwijzingen. Nel Deen zorgt voor het Volendammer kostuum. Betje Zwarthoed borduurt je bontje en de rest van het Koor kleedt je voortdurend aan. Moeiteloos worden we opgenomen en meegenomen in een groepje.

Inmiddels kijk ik terug op drie optredens in Nederland, waaronder ook in Dresden, Oost Duitsland waar een koorvakantie aan werd gekoppeld. Hoewel ik nog weinig heb gepresteerd, werd toch de helft voor me betaald en had ik een fantastische ervaring. Er is gewoon niets mooier dan samen al zingend een prachtige voorstelling geven. Publiek is blij en dankbaar. Daar ook nog een beetje geld mee verdienen. En daarna de ontspanning van een welverdiende borrel met Volendamse gezelligheid. Iedereen zorgt voor elkaar. Dan staat de een op voor een aria, dan de ander. Alles zingt mee. Ineens staan er Russische muziekanten buiten waar we spontaan samen mee zingen. De stress glijdt van je af en je voelt je hart opwellen van trots voor de Volendamse cultuur. Het is waar. Zoals overal moet je zelf ook willen geven en open staan voor anderen. Bovendien zijn het geen liedjes van onze Jan Smit. Je hebt even tijd nodig. Maar er is altijd hulp en aanmoediging. Niemand verwacht van je dat je binnen een jaar volledig mee kan zingen. Dus waar blijf je! Kom er bij!

Lia Guijt

15 november 2008

Door een voetoperatie was ik niet in staat dit jaar mee te zingen met ons jaarlijks concert in de Vincentiuskerk te Volendam. Eerst speet me dat heel erg, maar toen verheugde ik me er toch op om zo’n groots concert van de andere kant eens te beluisteren en te bekijken. En ja, het geheel heeft me overweldigd. Ik was met enkele passages van de prachtige muziek die vertolkt werden, echt ontroerd. Vooral ook omdat ik weet dat sommige stukken voor het koor best moeilijk zijn geweest om in te studeren. Maar het geheel was prachtig, met heel goede solisten – ook ons eigen koorlid Manuela Schut zong de sterren van de hemel – en een prachtig orkest.

In de 35 jaar dat ik lid van het koor ben, is het zo gewoon geworden dat ik elke maandagavond naar de repetitie ga. Maar elk concert geeft toch enige spanning en zeker het jaarlijkse concert met groot orkest in Volendam. Ik vond deze uitvoering geweldig en mijn welgemeende waardering gaat uit naar de dirigent en het bestuur. Waar zo’n uitval al niet goed voor is! Om te weten waarom ik lid van ditkoor ben en ja, ik hoop dat nog lang te blijven.

Joke Tessel

Rome 2009

De simpele incheckprocedure op Eindhoven beviel mij wel. De koffer op de band, boardingkaart aannemen, het vliegtuig in en op zoek naar een plaats die jou bevalt. Wat is er makkelijker. Ook de reis er heen klopte op de minuut. En in Rome de warmte als een deken over je heen, heerlijk. Naar het hotel op een heuvel, wat een uitzicht !!! Daar met z’n allen de maaltijd nuttigen en dan in het mandje. De kamer zag er goed uit. De douche daar en tegen kon wel wat groter. Maar overdwars tussen de deurtjes door en je was binnen. Alleen het in slaap komen met het gebrom van de airco was wat minder. Maar na een dag reizen vielen we snel in slaap. Dat moest ook wel, want om 5 uur weer in de benen viel wat tegen.

Als je dan weer met z’n allen aan het ontbijt zit is het vroege opstaan weer vergeten. Dan naar het St. Pieterplein op audiëntie bij de Paus (de bussen waren wat verlaat, Italianen hè ?) Daar hebben we 3 liederen ten gehore gebracht, voorafgaand aan de audiëntie. Het werd met applaus ontvangen en was een welkome afwisseling in de zengende hitte, want ik denk dat de thermometer op liep tot 40 graden, in de volle zon. Tijdens de audiëntie hebben we het Te Lodiamo in verkorte versie kunnen laten horen, maar we kregen applaus van de Paus, hij vond het mooi. We konden onze kleding in de kerk van de Friezen laten hangen omdat we de volgende dag in de St.Pieter mochten zingen. Na het drie uur durende zitten in de zon, konden we verkoeling zoeken in het museum van de St.Pieter onder begeleiding van een Nederlandse gids. Hierna weer naar het hotel, eten, eventueel nog even buiten zitten en weer het mandje in.

De volgende dag naar het buitenverblijf van de Paus in Castello Gandolfo. Een leuk plaatsje. Even een kopje koffie drinken en weer naar de bussen, want de chauffeurs waren weer niet op tijd (Italianen hè). In Rome hebben we een stukje pizza gegeten en vervolgens met een gids langs de Trevifontein, heel mooi, Pantheon, heel indrukwekkend en het Piazza Navona. Voor de Spaanse trappen was helaas geen tijd meer. Vervolgens naar de kerk der Friezen om ons om te kleden voor het zingen in de St.Pieter. Wat mij opviel was dat er rekening was gehouden met Nederlands publiek, dat zie je toch niet veel, dat er briefjes hangen met Nederlandse tekst. Dat bracht ik zo ten berde, waarop Jans mij aankeek en vroeg of ik dat serieus meende, want we zaten n.l. in een Nederlandse kerk. Sorry (toch niet van oorsprong blond). Na dit incident naar de St. Pieter, waar we een mis zullen begeleiden. Men had echter op 40 man gerekend en dat was dus iets meer. In eerste instantie zag men er niet veel heil in, maar naar mate we meer zongen mocht er steeds meer en waren ze erg enthousiast. HET IS TOCH WEL EEN HELE EER. Heel indrukwekkend.

De volgende dag gingen we zingen in de kerk Paulus buiten de Muren, maar omdat de chauffeurs weer te laat waren (Italianen hè), kwamen wij ook te laat bij de kerk. De bus die bij het andere hotel stond is met de gasten alvast naar de kerk gereden en waren wel op tijd, dus zijn ze maar na een half uur wachten begonnen. Na het Heac Dias en het Kyrie konden wij ook invallen. Daardoor geen tijd voor de rondgang door de kerk, dus weer naar het centrun van Rome.

Na het gebruik van de lunch zijn we met de gids langs de Romeinse forums gegaan . We kwamen toen bij een kelder terecht, zo groot, waar we met z’n allen konden eten. De rekening werd betaald door Piet Blankedaal. Heel welkom. Het werd een heel gezellige avond, waar we zingend werden ontvangen door de obers. Dat lieten we niet op ons zitten en beantwoordden we met een tegenzang. Dit hadden ze niet verwacht. Helaas moesten we hier snel een eind aan breien, want om half tien hadden we nog een lichttour door Rome en daarna weer naar het hotel. Weer een bijzondere dag voorbij.

Na heel veel boze woorden van onze voorzitter, kwamen de bussen de volgende dag om 7 uur bij het hotel (het kan dus wel). We vertrokken naar Tivoli, een stadje gebouwd tegen de bergen aan. Erg gezellig. Er was gelegenheid om een mooie tuin te bezichtigen of het stadje te bezoeken. Er zijn veel tasjes aangeschaft door menig dame, want heel veel dames kwamen met hetzelfde plastic tasje uit dezelfde winkel bij de bus. Rond het middaguur weer terug naar het hotel om ons om te kleden voor het zingen in de Santa Maria Maggiore.

Je wilt het niet geloven, maar we waren te vroeg voor de mis. Als je wilde kon je nog wat drinken op een terrasje, maar in een koele kerk is het ook goed vertoeven. Veel toeristen hebben ons vereeuwigd en zijn we over de hele wereld nu te zien. Na de dienst, wat met een luid applaus werd beloond, gingen we op de foto voor de kerk en ‘s avonds bij het afscheidsdiner waren de foto’s al klaar. Vlug verkleden in het hotel en bij Tony het laatste avondmaal. Ook weer gezellig. Na dit alles komt er ook weer een einde aan al dat moois en moesten een aantal gasten de volgende dag ‘s morgens alweer vertrekken naar Nederland. We zijn weer goed thuis gekomen. GROTE DANK GAAT UIT NAAR HET BESTUUR EN DE GOEDE BEGELEIDING VAN HI-FIVE.

Alleen denk ik dat we voor een andere keer toch maar weer voor de organisatie bij huis moeten blijven, ondanks het vele werk. Je hebt het dan zelf in de hand en kan er weinig fout gaan.

Namens Dita Vis-Roodhart (sopraan)